Sezon na szparagi: Bangkok

Po przeszło 15 godzinach podróży docieramy w końcu do Bangkoku. Pomimo tego, że lot był stosunkowo spokojny - kilkakrotnie miałam stan przedzawałowy. Jak zwykle próbowałam siłami woli i uściskiem fotela naprowadzać maszynę na pas startowy, słyszałam najmniejszy, niestandardowy odgłos silnika i wszędzie węszyłam spaleniznę. Nie no, cudownie mi się leciało. Dobrze, że te filmy są dostępne na pokładzie, to chociaż czasami mogłam się pooszukiwać, że wcale nie jestem jakieś 11-12 km nad Ziemią, a w Cinema City.

Także my spoko, cali i zdrowi, najważniejsze. No, ale czekamy na bagaże, kula się kręci, ma być git majonez, początek wielkiej wyprawy jakby nie było, a brakuje plecaka, w którym są wszystkie ubrania moje i Jasia. Dostajemy informację, że bagaż został w Abu Dhabi i dotrze do hotelu około godziny 6 rano. Już czarne myśli kotłują się w naszych głowach – w plecaku są też wszystkie nasze leki (a trochę ich wzięliśmy, celem przygotowania na różne ewentualności), ale a nuż pomyślą, że to inne prochy, niż na przykład przeciwgorączkowe? Już widzę siebie w tajskim więzieniu, a następnie w programie Cela.

Z 6 rano, robi się południe, ale bagaże w końcu docierają. W sumie dobrze wychodzi, bo przez zmianę czasu śpimy, aż do 10:30, ledwo zdążając na śniadanie.

Ruszamy na Bangkok po 13 i przez kolejnych 10 godzin maszerujemy podziwiając jego blaski i cienie. Wiele się przygód wydarzyło w tak krótkim czasie. Wszystko nas zaskakuje, to naprawdę zupełnie inny świat, kultura, ludzie, jedzenie, dosłownie wszystko (no może oprócz sklepów, tu globalizacja rządzi – jest Hermes, Ikea, Sturbuck’s, KFC, itp. itd.).

Po wyjściu z hotelu uderzył nas przede wszystkim upał. A potem zaczął się kulturowy szok i to praktycznie na każdym kroku.

Zobaczcie np. na jednym z pierwszych zdjęć jak pociągnięte są kable elektryczne. Kto jest się w stanie w tym połapać? Na każdym kroku posągi i posążki Buddy - a przed nimi pełne butelki napojów ze słomkami i tacki z psującym się w tym słońcu jedzeniem. No i obowiązkowo wszędzie portrety panującego króla Ramy IX.

Postanawiamy zwiedzać miasto pieszo, a to już na pierwszym przejściu dla pieszych okazuje się jedną z bardziej ryzykownych decyzji jaką w życiu podjęliśmy :). Po kilku latach w Szwajcarii, gdzie każdy samochód zatrzymuje się co najmniej kilometr od przejścia dla pieszych, jeśli tylko w pobliżu jest ktoś, kto choć mógłby zapragnąć przejść na drugą stronę, to co się dzieje w Bangkoku, to naprawdę szok. Każde przejście na drugą stronę ulicy staje się walką o przetrwanie. W najlepszym wypadku, kierowca zatrąbi, że właśnie na Ciebie jedzie, w tym samym momencie jeszcze przyspieszając. A ruch panuje tutaj ogromny.

Docieramy do przystani i w ostatnim momencie wskakujemy na statek, który ma nas zabrać do świątyń, pałaców i innych zabytków, które zaplanowaliśmy zobaczyć. Z rzeki Menam obserwujemy miasto, które jest pełne sprzeczności. Na tle drapaczy chmur i luksusowych hoteli, zabiedzone, brudne, sklecone z byle czego, nie wiadomo co. Przepaść między tymi światami jest gigantyczna.

Wysiadamy ze statku i wolnym krokiem idziemy w stronę świątyń. Co chwilę ktoś sprzedaje jakieś jedzenie robione na ulicy, świeżo wyciskane soki, lody. Dajemy się skusić na świeżo wyciskany sok z mango i granata. Coś pysznego.

Uwagę wszystkich przechodniów przykuwa Jasiek. Oglądają się za nim, komplementują, zagadują zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Nawet Jasiek, który do skromnych nie należy, jest w lekkim szoku. Tutaj naprawdę uwielbia się dzieciaki.

Po dotarciu do jednego z miejsc, które planowaliśmy zobaczyć, spotkaliśmy bardzo uprzejmego jegomościa, ponoć dziennikarza (ta…), który pisze dla Bangkok Post (na pewno). I tu zaczyna się nasza przygoda z naciągaczami, o której więcej dowiecie się w następnym poście.